- No co że, - westchnął przewodniczący komisji do kontroli za eksperymentem.
Ta siwa lekarka siadywała w białym chałacie w gabinecie prymariusza psychiatrycznej kliniki i oglądała dossier każdego z pacjentów izby. Mimo że on nie nadarzył konkretnie czym zajmuje się, po nim i po jego manierze było widać, że on jest wojskowy. Zapewne tym eksperymentem interesowały się szybciej wojskowe, czym prosto cywilni uczeni.
- Mówicie, że oni idealnie pasują dla programu, - przedłużał przewodniczący komisji doktor Robens, jak on nadarzył na samym początku. – Wyjaśnicie, dlaczego tak twierdzicie?
- Przeczytaliście ich dossier, mister Robens, - krótko i lekko z rozdrażnieniem odpowiedział prymariusz Red Whiteň.
- I przeczytał, - skinął Robens, patrząc na aktówki u siebie w rękach, potem pogardliwie rzucił ich na stół. – Ale wy mi zdaje się, znacie gdzie więcej, aniżeli mówicie mi. Że jest znane wam, ale nie wiadomo mi?
- Odpowiedź kryje się w dyskach, przyłożyły się do spraw, - uśmiechnął się White i, otworzywszy aktówkę w samym końcu, pokazał DVD dysk.
- Hm, - zamyślono wygłosił Robens, przysuwając do siebie aktówkę i oglądając dysk.– Do dysków ja coś nie dotarł, - uczciwie przyznał się on. – Nie myślał, że tacy chory będą zasługiwali na wideo na potwierdzenie. Ale co na tych dyskach? – on że doświadczyło spojrzał na White.
- Przesłuchanie chorych, jak tam i napisano, - uśmiechnął się prymariusz.
- «Przesłuchanie»? – lekko zdziwiwszy się powtórzył Robens. – Ależ oni zaledwie chore, a nie przestępcy!
- «Chory»?! – pogardliwie uśmiechnął się White. – Ci chory już zabijali i zamordują znów, jeśli damy im wolę!
- Coś czytałem o tym, ale tam nie ma ani imion ofiar, ani ich liczba! – spochmurniał Robens.
- To w naszych że interesach nie dawać tej sprawie rozgłosy, - uśmiechnął się White. – My taka sama sekretna organizacja, jak i ta, do której należycie! – prymariusz pewnie zakiwał.
- No dobra, wtedy pokażcie dyski, - rozkazał Robens, potem jego ręka na mgnienie zamarła zaniesioną nad dyskiem. – Który z ich?
- I jakikolwiek! – uśmiechnął się White. – Wskutek przesłuchania chory opowiadają o swoich wizjach, a oni są na podziw jednakowe, prawie słowo do słowa, jak nauczona się blaszka, że bardziej wszystkiego i poddała się nam dziwną.
- Tak może oni mówią prawdę? – spochmurniał Robens, podając dysk White.
- Wykluczono! – uśmiechnął się prymariusz. – To że oni powiedzieli nie mogło stać się!
- Po ile znacie? – zdziwił się Robens, i jego ręka z dyskiem zamarła, w połowie drogi do Whit.
- A wy posłuchajcie same, - zaproponował ten i, nagina się za dyskiem, zabrał jego z ręki rozdziału komisji:
- Ach tak! – oprzytomniał ten i skierował na ogromny ekran plazmowego telewizora tego, że wisiał na czele stołu, akurat naprzeciw prymariusza.

Czarny ekran zmienił się inskrypcją:

«Z przesłuchania pacjenta izby ą15. Świadczenia Robin Good chorego z możliwościami przesuwać przedmioty».

Na ekranie pojawił się pokój z beżowymi ścianami, ogromnym lustrem ze jednej strony i stołem i dwoma krzesłami pośrodku. Pokój pryzpomniał Robens pokój dla przesłuchań w jakiejkolwiek policyjnej działce. Wygląd był z kąta pokoju, zapewne tam stała utajona cela.
Za stołem siadywały dwoje osób. Jeden z ich był łysym doktorem w czarnych rogowych okularach z wypukłymi szkłami jak przy silnej krótkowzrocznej. Doktor był ubrany do białego chałatu, narzucony na czarny kostium. Drugim był młody człowiek z goloną głową, sportowej figury z drastycznymi rysami twarzy i że karymi patrzą gdzieś prosto przed sobą, oczami. On był ubrany do zielonej koszulki i ciemno-niebieskie spodnie, za stanem jego odzieży zapewne było, że młodzieniec już pewny czas siadywał w celi poprzedniego wniosku.
- Robin, znacie, dlaczego wy tu? – spokojnie dowiedział się doktor, podejmując oczy od sprawy, którą on trzymał w rękach.
- Za to, że powiedziałem prawdę, - obojętnie powiedział młodzieniec, nie odrywając poglądu od cętki do której on patrzył.
- Nie, Robin! Już trój doba siadujecie w celi za to, że zamordowały trzech osób! – zaprzeczył doktor.
- Ja palcem ich nie zaczepiał, - tymże beznamiętnym głosem przedłużał Robin. – To wszystko świadkowie potwierdzą. Poległe umarły od tego, że na nich spadła przyczepa samochodowa.
- Ależ tę przyczepę samochodową zmusiły spaść na nich właśnie wy!
- Doktor, wy nie przy swoim rozsądku! – uśmiechnął się Robin, chociaż jego głos pozostał takim samym bezbarwnym. – wierzycie do tego, że można przesuwać przedmioty na siłę myśli?! Ale to że fantastyka!
- A policjant, którego wyrzuciliście z okna piątej kondygnacji na bruk? – nalegał doktor.
- Wówczas dlaczego nie atakuję was? – uśmiechnął się Robin i jego oczy złośliwie błysnęły.
- Ponieważ wy pod działaniem narkotyków, - uśmiechnął się doktor.
- Czyżby? – szczerze zdziwił się Robin i oblizał. – Coś jest, - skinął on.
- mówiłeś coś o tym, że mówisz prawdę, - pryzpomniał doktor, nie odznaczywszy zmiany w zachowaniu Robina.
- Wizja, - krótko odpowiedział Robin, obwodząc poglądem pokój.
- O czym?
- Wy psychiatra, będziecie śmiały się, - zrezygnował Robin, zatrzymawszy się poglądem na schowanej celi albo na tym miejscu, gdzie ona stała, bo widzieć celę on nie mógł.
- Z czego wzięliście, że ja psychiatra? – spochmurniał doktor i bacznie spojrzał na Robina, który teraz leniwie odwrócił się doń, i oni stanęli grać do gry « kto kogo przejrzy », nareszcie doktor odprowadził pogląd, ponieważ oczy Robina jakby zmartwiały:
- Zachowujecie się tak, do tego że nadarzaliście, - uśmiechnął się Robin i zadowolono mrugnął.

Znienacka obrazek na telewizorze zamarł, i Robens znienacka odwrócił się do White:
- Wy czego?
- A nie odznaczyliście? – uśmiechnął się prymariusz.
- Że muszę był odznaczyć? – spochmurniał Robens, jego oczy trochę płynęły, i on w żaden sposób nie mógł z nimi uporać się, dlatego stanął okrutnie trzeć ich chustą.
- Mister Good posiada zdolnością do sugestii, oto i poddaliście się na to! – White uśmiechnął się i skosił oczy na stół. – Kiedy rozmawiacie z mister Good, nigdy nie spotykajcie się z nim oczami. Doktor, który jego przesłuchiwał, zgodził się z tym, że on nadarzał. U jego oczy zmartwiały, jak i u was przed chwilą, a to jawna oznaka sugestii cudzej woli.
- Wasz pacjent jest rzeczywiście taki stromy, jak mówicie albo to zaledwie słowa? – spochmurniał Robens i odwrócił się do ekranu. – macie dowody albo tylko gołosłowne świadczenia świadków?
- Mister God przyszedł do siebie po niewiarogodnej dawce narkotyków, które jemu ukłuły przed przesłuchaniem, tak samo zachowywały się i inni pacjenci. U ich okazał się duży immunitet do narkotyków i trankwilizatorów, nie zawsze udaje się trzymać ich w uździe, dlatego my, nigdy nie obniżamy dawki, - mówiąc to, doktor doświadczył mroczne zadowolenie, patrząc na wizerunek Robina. – Poza tym nie patrzeliście do końca przesłuchanie do końca, - z tymi słowami White naciskał na pilota i đîáĺíń odwrócił się twarzą do ekranu.

- A no ta, - zreflektował się doktor i głupio zakiwał głową. – Tak że to było za wizję?
- Najpierw to było jaskrawe światło, które oślepiło mnie na pewny czas, potem, kiedy moje oczy trochę nawykły do światła, odznaczyłem, że obok mnie stoi i patrzy na mnie anioł z ogromnymi śnieżnobiałymi skrzydłami za grzbietem. Aniol był w czystej białej odzieży, jego idealna twarz była spokojna. Oczy nie wyrażały nic, - jak w śnie powiedział Robin, znów patrząc prosto przed sobą, ale przy czym zakrywszy oczy, powieki przy czym drżały.
- On coś robił albo mówił? – spytał doktor, robiąc znaczenia na arkuszu leżącym na stole.
- On prosił mnie uprzedzić cały świat.
- O czym?
- Że niedługo zacznie się wojna.
- Między kim i kim? – posunął się naprzód doktor.
- Między aniołami! – szorstko zasyczał Robin i odwrócił się do doktora, jego oczy złośliwie błysnęły, ale pogląd doktora pozostał tymże, zapewne sugestie nie poszło.
- Ty!! – znienacka złapał się doktor i cofnął się do drzwi. – przecież Ty nic nie możesz mi zrobić! Ty pod uspokajającym!
- I czyżby?! – uśmiechnął się Robin i on szorstko wstawszy, zrobił parę kroków do doktora. – Wówczas dlaczego mnie boisz się?
- Ochrona!!! – zawołała lekarka, ale jej hałas szorstko obrywał się i zabrzmiał jak udławiony poszept.
Robin z zainteresowaniem pochylił głowę, jak by studiując, że teraz stało się. Doktor wisiał w powietrzu z rękami, że ciągną się do gardła, i w przerażeniu ujawniał usta, jak gdyby dusząc się, jego oczy wylazły z orbit. Tak on wisiał minuty dwie, nareszcie, Robin powiedział, powoli, jak gdyby prosił sprzedać jemu kiełbasę:
- Uśmierc się o ścianę!
Doktor znienacka zerwał się z miejsca i poleciał do ściany, potem ze strasznym chrupotem zwalił się na podłodze, Robin poszedł do drzwi, a drodze machnąwszy na celę:
- Dogaśnij!
Ale przed tym, jak wyłączyć się, cela zachowała jaskrawy błysk i ciało Robina, że spełza po ścianie, przeciwległych rozbabranych drzwiach, potem poszły przeszkody – cela rzeczywiście dogasnęła.

- Że to było? – w podziwie spytał Robens, nie z czego nie rozumiejącym frontem obracając się do White.
- Mister Good posiada oprócz przydatnością wmawiać swoją wolę ludziom, przydatnością zmuszać wydarzenia odbywać się, - uśmiechnął się Red i wstawszy ze swojego fotelu podszedł do okna.
- Jak to «zmuszać wydarzenia odbywać się»? – powtórzył Robens. – On że, jasnowidz?
- Nie, on prosto właśnie zmusza wydarzenia odbywać się! On zmusił doktora pomilknąć, zmusił jego uderzać się o ścianę, zmusił celę dogasnąć. Gdyby on stał na zatrzymaniu się on by powiedział: «Autobus pojaw» się, i autobus tu że okazywał się tam, gdzie on znajdował się! – wyjaśnił White, obracając się do Robens.
- Ależ to niemożliwie! – początków było ten, ale zobaczywszy twarz prymariusza, że uśmiecha się, tu że zaciął się. – Że stanęło z tym doktorem?
- Z Pingwinem? – przepytał White.
- «Pingwin»? – powtórzył Robens. – Kto to?
- Szatanów Pingwin, - wyjaśnił White. – Tak w każdym wypadku jego wołały. I on zginął. W nim podczas rozcięcia nie znalazły żadnego całego narządu albo kości, on stanął prosto jak ścierka. Nie wiadomo co za siła takie zrobiła, i czy rzeczywiście tego chciał Robin. Ale, jednak, teraz on i podobne do jego znajdują się pod stałą obserwacją i kontrolą.
- Czym posiadają inne?
- Patronus Ignis, nie podziwiajcie, jego rzeczywiście tak wołają! – uśmiechnął się White, odznaczywszy oblicze Robens. – Posiada telekinezą i może wypuszczać błyskawice. ShagreniaWortkriff telepata. On może zmusić człowieka prosto umrzeć. Żadna obrona umysłowa i podświadoma nie zdolna wystać przed jego atakiem. On będzie wypytywał jakiekolwiek wasze sekrety jeszcze do tego, jak zrozumiejecie, że stało się. Ned Dail posiada możliwością odtwarzać i kontrolować ogień. Niebezpieczny, ale bez wyszukiwań. Wortkriff niebezpiecznie za jego będzie, ale, to już drobiazgi i wszystko to w przeszłości. Jak i mister Good oni już są unieszkodliwiane i nie przedstawiają zagrożenia.
- Dobrze, mnie przekonaliście! – skinął Robens. – Kiedy planujecie zaczynać?
- I choć dziś! – uśmiechnął się White. – przecież Preparat u was z sobą?
- Zwyczajnie, - skinął Robens i podjął z podłogi czarną walizkę i, otworzywszy jego, postawił na stół, tam leżały fiolki z jakimś niebieskawym rozczynem, który, zdawało się, kotłował się, obok fiolek leżały cztery pistolety dla domięśniowych iniekcji. – chcę sprawozdanie dziennie! – uprzedził Robens, udając się do wyjścia.
- Jego otrzymacie, - skinął White, zamyślono patrząc na zawartość walizki.
- Nie odprowadzajcie mnie! – zrezygnował Robens, chociaż White nawet i nie wstawał, a sam wyszedł przez drzwi.
- A będę śledził za wykonaniem eksperymentu! – mroczny powiedział White i odwrócił się w ńâîşâ fotelu, że kręci, do okna, potem zdjął rękawiczkę ze swojej prawej ręki.
Ręka okazała się w całości żelazną, ale, nie patrząc na to palcy idealnie gięły się a między nimi przebiegał elektryczną kategorię.